Nowe ograniczenia dla leków psychotropowych

Nowe ograniczenia wprowadzone przez ministra zdrowia Adama Niedzielskiego dotyczą leków psychotropowych i środków odurzających. To może być niekorzystne dla osób, które potrzebują tych leków w terapii.

Zmiany dotyczą konkretnie następujących rodzajów leków:

• preparat zawierający środek odurzający grupy I-N lub II-N
• substancję psychotropową grupy II-P, III-P lub IV-P
• prekursorów kategorii 1 (substancja chemiczna, potencjalnie mogąca znaleźć zastosowanie przy produkcji używek)
• oraz preparatów zawierających te substancje lub środku

Receptę na wyżej wymienione środki otrzymamy jedynie, jeśli zostanie wystawiona w ciągu trzech miesięcy od ostatnich badań. Nawet otrzymanie recepty ma zostać poprzedzone elektroniczną weryfikacją w bazie zasobów informacji medycznych.

Walka z nieprawidłowościami w e-receptach

Nowe regulacje mają na celu walkę z nieprawidłowościami związanymi z e-receptami. „Mając na uwadze funkcjonowanie podmiotów oferujących płatne uzyskanie e-recepty, dochodzi do nieprawidłowości zagrażających zdrowiu i bezpieczeństwu pacjenta oraz polegających na uzyskiwaniu określonych produktów leczniczych w celu odurzania się” – brzmi uzasadnienie z Ministerstwa Zdrowia.

Resort zdrowia zauważa, że sytuacja na rynku e-recept jest niepokojąca i stanowi zagrożenie nawet dla życia pacjentów. „Po analizie Centrum e-Zdrowia mamy 10 lekarzy, którzy wystawili rocznie od 100 tys. do ponad 400 tys. recept. W skrajnym przypadku oznacza to 50 recept na godzinę przez 24 h. Mamy tu do czynienia z biznesem, a nie z troską o pacjenta” – czytamy na stronie ministerstwa wypowiedź Adama Niedzielskiego.

Lekarze rekordziści

Zmiany pojawiają się po niepokojących doniesieniach z kraju. Na skutek dziur w przepisach lekarze znaleźli furtki aby sobie solidnie dorobić na e-receptach. „Dziennik Gazeta Prawna” postanowił sprawdzić, ile recept w ciągu roku są w stanie wystawiać lekarze. Z dziennikarskiego śledztwa wynika, że dwoje rekordzistów, prywatnie będących małżeństwem, wypisało około 700 tys. recept. Mężczyzna ma ich na koncie około 286 tys., a kobieta – aż 429 tys. Wszyscy pozostali lekarze ujęci w zestawieniu wystawiają około 100 tys. recept rocznie. Rekord przybiera jeszcze większe rozmiary, gdy spojrzymy na wyniki miesięczne. W marcu rekordzista wystawił aż 21 tys. recept, co oznacza, że nowy dokument wystawia średnio co 2 minuty.

Zrozumienie promieniowania słonecznego

Promieniowanie ultrafioletowe (UV), które stanowi zaledwie 1% promieniowania słonecznego, jest głównym czynnikiem środowiskowym prowadzącym do powstawania czerniaka i innych raków skóry. Promieniowanie słoneczne to promieniowanie elektromagnetyczne, które obejmuje: promieniowanie podczerwone, światło widzialne i promieniowanie ultrafioletowe. W skład promieniowania UV wchodzą UVA, UVB i UVC, które różnią się wpływem na skórę i zdolnością do penetracji skóry.

Jak chronić skórę przed słońcem?

Ochrona przed słońcem, znana jako fotoprotekcja, może być naturalna lub zewnętrzna. Naturalna fotoprotekcja obejmuje opaleniznę, pogrubienie warstwy rogowej naskórka oraz mechanizmy naprawy komórkowej. Warto jednak pamiętać, że naturalna fotoprotekcja zależy od fototypu skóry, wieku osoby oraz skłonności genetycznych. Dlatego tak ważna jest fotoprotekcja zewnętrzna, która obejmuje preparaty kosmetyczne z filtrami ograniczającymi kontakt skóry z promieniowaniem słonecznym.

Filtry przeciwsłoneczne: co warto wiedzieć?

Pierwsze chemiczne filtry przeciwsłoneczne wprowadzono na rynek w 1928 r. Są to substancje, które pochłaniają, odbijają lub rozpraszają promieniowanie ultrafioletowe. Z kolei filtry fizyczne to zazwyczaj substancje mineralne, które odbijają promieniowanie z całego zakresu długości fal. Najnowsze preparaty ochronne przed słońcem zazwyczaj zawierają mieszankę filtrów chemicznych i fizycznych.

Jak korzystać z filtrów SPF?

Wskaźnik SPF (Sun Protection Factor) to miara ochrony przed promieniowaniem słonecznym. Filtry mogą mieć różne wartości SPF, od niskich (2-4-6 SPF), przez średnie (8–10–12 SPF), wysokie (15–20–25 SPF), bardzo wysokie (30–40–50 SPF), aż po ultra wysokie (50+ SPF). Preparaty z filtrami powinno się stosować przez cały rok, nałożyć je 20 minut przed wyjściem z domu, odnawiać co około 2 godziny w ciągu dnia, po wyjściu z kąpieli i nałożyć w wystarczająco grubej warstwie. Pamiętaj, że każdy powinien dobrać krem z filtrem do swojej karnacji, zaczynając od wyższych SPF i przestrzegając zasad ogólnych przedstawionych powyżej.

Co to jest higiena snu?

Higiena snu to zestaw praktyk i nawyków, które są niezbędne do utrzymania dobrej jakości snu i pełnej czujności w ciągu dnia. Właściwa higiena snu może pomóc w zapobieganiu bezsenności i innych problemach ze snem.

Zasady higieny snu

Regularny rytm snu

Najważniejszą zasadą higieny snu jest utrzymanie regularnego rytmu snu. Oznacza to, że powinniśmy kłaść się spać i wstawać o tej samej porze każdego dnia, nawet w weekendy. Regularny rytm snu pomaga regulować zegar biologiczny naszego organizmu i może pomóc w zapobieganiu problemom ze snem.

Odpowiednie środowisko do snu

Środowisko, w którym śpimy, ma ogromny wpływ na jakość naszego snu. Powinniśmy zadbać o to, aby nasza sypialnia była ciemna, cicha i chłodna. Powinniśmy również unikać używania elektroniki, takiej jak telewizory, komputery czy telefony komórkowe, przed snem, ponieważ emitowane przez nie światło niebieskie może zakłócić nasz cykl snu.

Aktywność fizyczna

Regularna aktywność fizyczna jest kolejnym kluczowym elementem higieny snu. Ćwiczenia fizyczne pomagają regulować nasz cykl snu i poprawiają jakość snu. Jednak ważne jest, aby nie ćwiczyć tuż przed snem, ponieważ może to utrudnić zasypianie.

Zdrowa dieta

To, co jemy, również ma wpływ na nasz sen. Powinniśmy unikać spożywania ciężkich posiłków tuż przed snem, a także unikać kofeiny i alkoholu, które mogą zakłócić nasz sen.

Unikanie drzemek

Chociaż drzemki mogą wydawać się kuszące, zwłaszcza gdy jesteśmy zmęczeni, mogą one zakłócić nasz regularny cykl snu. Jeśli naprawdę musimy zdrzemnąć się w ciągu dnia, powinniśmy ograniczyć drzemkę do 20-30 minut.

Podsumowanie

Zdrowy sen jest niezbędny dla naszego zdrowia i dobrobytu. Przestrzeganie zasad higieny snu, takich jak utrzymanie regularnego rytmu snu, zapewnienie odpowiedniego środowiska do snu, regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta i unikanie drzemek, może pomóc w poprawie jakości naszego snu i ogólnego samopoczucia. Pamiętaj, że jeśli masz poważne problemy ze snem, powinieneś skonsultować się z lekarzem lub specjalistą ds. snu.

Składniki diety śródziemnomorskiej

Podstawą diety śródziemnomorskiej są owoce, warzywa, strączkowe, orzechy, nasiona, zboża pełnoziarniste, ryby, owoce morza i oliwa z oliwek. Mięso czerwone i przetworzone jest spożywane rzadko, a nabiał jest ograniczony do niskotłuszczowych produktów mlecznych, takich jak jogurt i ser feta. Alkohol, zwłaszcza czerwone wino, jest spożywany umiarkowanie.

Korzyści zdrowotne

Dieta śródziemnomorska jest bogata w błonnik, który pomaga w utrzymaniu zdrowia układu pokarmowego i serca. Jest również bogata w zdrowe tłuszcze mono- i wielonienasycone, które pomagają obniżyć poziom cholesterolu i ryzyko chorób serca. Dieta ta jest również bogata w antyoksydanty, które pomagają chronić komórki przed uszkodzeniami.

Badania naukowe

Badania naukowe potwierdzają korzyści zdrowotne diety śródziemnomorskiej. W jednym z nich, opublikowanym w „New England Journal of Medicine”, naukowcy stwierdzili, że osoby spożywające dietę śródziemnomorską miały o 30% mniejsze ryzyko zawału serca, udaru czy zgonu z powodu chorób sercowo-naczyniowych w porównaniu do osób na tradycyjnej niskotłuszczowej diecie.

Wpływ na długowieczność

Dieta śródziemnomorska może przyczynić się do długowieczności. Badania pokazują, że osoby spożywające dietę śródziemnomorską mają niższe ryzyko przedwczesnej śmierci. Ponadto, dieta ta jest związana z lepszym zdrowiem mózgu i niższym ryzykiem chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera.

Wnioski

Dieta śródziemnomorska to nie tylko sposób odżywiania, ale także styl życia, który promuje regularną aktywność fizyczną, spożywanie posiłków w towarzystwie innych i cieszenie się życiem. Jest to dieta zrównoważona, która może przynieść wiele korzyści zdrowotnych, w tym poprawę zdrowia serca, obniżenie ryzyka chorób przewlekłych i poprawę długowieczności.

Ciąża zmienia również przebieg niektórych już przed ciążą istniejących schorzeń dermatologicznych, szkodząc w niektórych przypadkach ich stanowi. Przypadki najczęstszych zaostrzeń schorzeń już istniejących przed ciążą przedstawiono w tabeli poniżej.

Na szczęście zmiany hormonalne podczas ciąży mają pozytywny wpływ na stan innych chorób skóry, takich jak trądzik, wyprysk oraz łuszczycę i sarkoidozę.

Istnieje kilka specyficznych chorób skóry, które odmiennie przebiegają w ciąży, i wydaje się, że ich przyczyna jest nadal nieznana. W niektórych przypadkach istnieje podejrzenie, że choroby te wynikają z autoagresji, kiedy układ odpornościowy wytwarza substancje uszkadzające własne tkanki organizmu.

Do chorób skórnych ciężarnych należą: cholestaza ciążowa, PUPPP (wielopostaciowe osutki ciężarnych), świerzbiączki ciążowe, liszajec opryszczkowaty, grudkowe zapalenie skóry ciężarnych, opryszczki ciężarnych oraz progesteronowe autoimmunologiczne zapalenie skóry ciężarnych.

Objawy skórne ciężarnych z chorobami zakaźnymi STORCH (syfilis, toksoplazmoza, inne infekcje wirusowe takie jak: wirus grypy, odrę, wirusy Coxsackie, wirus B19, różyczka (rubella), CMV i HSV) mają znaczące konsekwencje dla rozwoju dziecka i ciąży.

Świąd ciężarnych jest odmienny i może być objawem chorób skóry lub objawiać się sporadycznie bez wykrytej choroby. Świąd często nasila się w porze nocnej w trzecim trymestrze, ale może zdarzać się również wcześniej. Wymaga dokładnej diagnostyki różnicowej w celu wykluczenia innych przyczyn, takich jak: zakażenia, zmiany naczyniowe, alergie lub choroby niemalżebne. Jeśli objawy nie ustępują, warto zgłosić się do lekarza.

Ciąża sama w sobie nie zwiększa ryzyka wystąpienia chorób skóry, ale może zmieniać ich przebieg. Każda zmiana dermatologiczna, która pojawia się w ciąży, wymaga szybkiej konsultacji z lekarzem.

Zmiany skórne w ciąży

Ciąża wpływa na organizm kobiety w różnorodny sposób. Wiele przyszłych matek doświadcza zmian skórnych, w tym wzrostu stężenia hormonów, co prowadzi do powstawania trądziku i przebarwień skóry. Mogą pojawić się również zmiany skórne, takie jak świąd, łagodne guzki skórne i rozstępy.

Rodzaj i nasilenie zmian skórnych zależą od indywidualnych predyspozycji genetycznych oraz od okoliczności ciąży. Ważne jest, aby przyszłe mamy konsultowały wszelkie zmiany skórne z lekarzem, aby wykluczyć ewentualne choroby skórne. Wiele zmian skórnych w ciąży jest łagodnych i samoistnie ustępuje po porodzie.

Przyszłe matki powinny dbać o swoją skórę, unikać nadmiernego słońca i stosować bezpieczne dla siebie i dziecka kosmetyki. Ważne jest również prawidłowe odżywianie i regularna aktywność fizyczna, co przyczynia się do poprawy kondycji skóry.

Skrócona rogówka, inaczej nazywana małą rogówką, to stan, w którym rozmiar rogówki jest mniejszy niż normalnie. Przyczynami tego schorzenia mogą być wady podczas rozwoju zarodkowego, choroby dziedziczne, urazy lub choroby zapalne.

Osoby z małą rogówką mogą doświadczać trudności w widzeniu, takie jak rozmycie obrazów, zniekształcenia i ślepota. W niektórych przypadkach mogą również doświadczać bólu lub pieczenia oczu.

Leczenie małej rogówki zależy od przyczyny jej wystąpienia oraz objawów. Może obejmować stosowanie soczewek kontaktowych, zabiegów korekcyjnych lub nawet przeszczep rogówki.

Wczesne wykrycie małej rogówki i leczenie jest kluczowe dla zapobiegania trwałym uszkodzeniom wzroku. Dlatego osoby obserwujące jakiekolwiek zaburzenia w widzeniu, powinny jak najszybciej skonsultować się z okulistą.

Rogówka o zredukowanych wymiarach

Rogówka mała to zjawisko, kiedy średnica rogówki jest równa lub mniejsza niż 10 mm. Powstaje ona w życiu płodowym przez zahamowanie wzrostu rogówki po piątym tygodniu ciąży. Anomalia ta jest spowodowana zaburzeniami genetycznymi dotyczącymi produkcji kolagenu. Potencjał widzenia z oczami mającymi małą rogówkę zależy od innych problemów występujących w gałce ocznej. Nie należy mylić tego zjawiska z innymi deformacjami oka, takimi jak np. małoocze.

Jak często występuje zmniejszenie rogówki?

Zmniejszenie rozmiaru rogówki to rzadka wada, zazwyczaj dziedziczna. Czasem wiąże się z innymi zaburzeniami oczu i całego organizmu (patrz tabela 1).

Zmniejszona rogówka – jakie są objawy?

Zmniejszona rogówka to stan, w którym średnica rogówki jest mniejsza niż u osoby zdrowej. Ponadto rogówka staje się bardziej płaska, jednak jej grubość pozostaje w normie. W przypadku takiej anomali zdarzają się trudności z widzeniem i inne problemy ze wzrokiem.

Diagnostyka zmniejszonych wymiarów rogówki

Aby zdiagnozować zmniejszone wymiary rogówki, przeprowadza się badanie okulistyczne z pomiarami krzywizny rogówki. Konieczne jest również badanie wady refrakcji. Najczęstszą towarzyszącą wadą jest nadwzroczność. U dorosłych częściej występuje jaskra pierwotna zamykająca się kąta przesączania, a także ostre ataki jaskry. Pomocnym narzędziem diagnostycznym jest badanie ultrasonograficzne gałki ocznej w projekcjach A i B.

Jak leczyć zmniejszoną rogówkę?

Korekcja okularowa jest skutecznym sposobem leczenia zmniejszonej rogówki w przypadku, gdy występuje jako pojedyncza cecha. Wówczas rokowanie jest bardzo dobre. Jeśli zmniejszona rogówka towarzyszy innym chorobom oka, takim jak jaskra czy zaćma, należy stosować metody leczenia odpowiednie dla tych dolegliwości.

W przypadku zmniejszonej rogówki jako składnika innego schorzenia, leczenie zależy od przyczyny choroby. Tabela 1 przedstawia zestawienie chorób oczu i ogólnoustrojowych, które mogą powodować zmniejszenie rogówki. W takim przypadku leczenie będzie wymagało specjalisty, który podejmie indywidualne decyzje co do metody terapii.

Po leczeniu – badania kontrolne

Po zakończeniu leczenia, ważne jest regularne poddawanie się badaniom kontrolnym, aby monitorować stan swojej rogówki.

Czy da się uniknąć choroby?

Niestety, zmniejszone wymiary rogówki to wada wrodzona, na którą nie ma się wpływu i nie można jej zapobiec.

Redukcja rozmiaru rogówki

Poza właściwą mocą kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania rogówki jest również jej kształt, czyli promień krzywizny. Niestety, zmniejszenie rozmiaru rogówki może sprawić trudności związane z wadami wzroku. Dlatego ważna jest regularna kontrola keratometrii, która umożliwia pomiar tego parametru. Przy prawidłowej wartości wynoszącej 42-45 dioptrii, rogówka działa jako element optyczny oka na odpowiednim poziomie.

Zmniejszenie rozmiaru rogówki – czym jest i co je powoduje?

Zmniejszenie rozmiaru rogówki to rzadkie dziedziczne zaburzenie, które powoduje zwiększenie promienia krzywizny rogówki. Tym samym moc łamiąca rogówki jest mniejsza niż normalnie, co prowadzi do wysokiej nadwzroczności. W wyniku choroby zrąb rogówki staje się coraz bardziej nieostry. Zmniejszenie wymiarów rogówki wynika z mutacji jednego z genów, który jest odpowiedzialny za produkcję białek rogówki, w tym keratokanu. Gen ten został zlokalizowany na długim ramieniu chromosomu 12, ale dokładny sposób dziedziczenia choroby jest wciąż badany.

Występowanie zmniejszonych wymiarów rogówki

Zmniejszone wymiary rogówki to rzadka wada wrodzona, której częstość występowania nie została dokładnie zbadana.

Jakie są objawy zmniejszonej rogówki?

Zmniejszona rogówka może być mała i mętna na brzegach. W wynikach testów keratometrycznych, nazywanych również pomiarami krzywizny rogówki, jest słabiej uginająca światło niż norma, co powoduje wysoką nadwzroczność. Centrum rogówki jest zwykle jasne i przezroczyste.

Jak diagnozuje się zmniejszone wymiary rogówki?

Diagnoza zmniejszonego rozmiaru rogówki wymaga badania okulistycznego, w tym keratometrii i pomiarów wad refrakcji przy użyciu autokeratorefraktometru. Lekarz musi także dokładnie zbadać łęk oczny, aby wykluczyć inne poważne wady wzroku. Osoby z płaską rogówką mogą być bardziej narażone na jaskrę pierwotnie zamkniętego kąta i problemy z kątem przesączania w oczach.

Leczenie zmniejszonych wymiarów rogówki

Nie ma sposobu na całkowite wyleczenie płaskiej rogówki. Można jednak skorygować problemy związane z widzeniem i monitorować ciśnienie w gałce ocznej. Gdy wystąpi zaćma, warto zastosować leczenie chirurgiczne, a w przypadku ataku jaskry może być konieczne usunięcie soczewki, co poprawi krążenie płynu w oku.

Kontrola po leczeniu zmniejszonej rogówki

Po zakończeniu leczenia zalecane są regularne badania kontrolne w celu monitorowania stanu oka.

Czy choroba da się zapobiec?

Niestety, choroba zmniejszonej rogówki jest wrodzona i nie da się jej uniknąć.

Zmniejszenie wielkości rogówki

Rogówka to zewnętrzna warstwa oka, która odpowiada za ugięcie i przepuszczenie światła. Zmniejszenie jej wymiarów może wpływać na jakość widzenia i powodować dyskomfort. Często jest to skutek urazu, choroby lub zabiegu chirurgicznego. W niektórych przypadkach zmniejszenie rogówki może prowadzić do zmiany wrażliwości na światło lub zwiększenia ryzyka infekcji. W przypadku zaobserwowania zmniejszenia rogówki zalecana jest konsultacja z lekarzem okulistą, aby ustalił sposób dalszego postępowania.

Zmniejszenie rozmiaru rogówki – przyczyny i opis

Zmniejszenie wymiarów rogówki to niepostępujące, niezapalne stwardnienie i unaczynienie rogówki, które występuje zwykle na jej obwodzie, ale może też obejmować całą strukturę. Wada ta jest rzadka i dziedziczna, a powstaje już na etapie rozwoju płodowego. Polega ona na braku zawiązka rąbka rogówki, przez co cała struktura zamiast być przejrzysta, jest biaława i nieprzejrzysta. Ponadto, spłaszczenie rogówki jest zjawiskiem często z nią związanym.

Wady wrodzone rogówki

Zmniejszenie rozmiaru rogówki to rzadka wada wrodzona, która czasami zdarza się w kilku członkach rodziny.

Co to znaczy, że rogówka ma zmniejszone wymiary?

Zdarza się, że od urodzenia rogówka jest nieprzejrzysta lub zmętniała. W najcięższych przypadkach jest to nawet widoczne jako biała i unaczyniona zmiana rogówki. Dzieje się tak, gdyż naczynia z twardówki i spojówki przechodzą na rogówkę, a bariera, jaką stanowi rąbek, jest uszkodzona. Mimo że taka zmiana rogówki jest poważna, w niektórych przypadkach centralna część rogówki jest bardziej przezroczysta niż ta na zewnątrz.

Diagnozowanie zmniejszonych wymiarów rogówki

Aby potwierdzić obniżone wymiary rogówki, lekarz przeprowadzi badanie oczu w lampie szczelinowej, które umożliwi ocenę dodatkowych zaburzeń oczu oraz pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego ze względu na ryzyko wystąpienia jaskry. Konieczne będą także pomiary keratometryczne i ocena wady refrakcji.

Leczenie zmniejszonej rogówki

Zmniejszenie grubości centralnej części rogówki, znane jako keratoconus, często wymaga przeszczepu tkanek. Ważne jest również monitorowanie ciśnienia w oku i korygowanie wady wzroku. Osoby, które przeszły zabieg, powinny być pod stałą opieką okulistyczną, ponieważ istnieje ryzyko odrzucenia przeszczepu rogówki. Innym leczeniem może być stosowanie kortykosteroidów lub leków immunosupresyjnych. W przypadku odrzucenia przeszczepu, konieczna może być jego powtórna wymiana.

W niektórych przypadkach zwiększenie rozmiarów rogówki może prowadzić do poważnych problemów wzrokowych, takich jak astygmatyzm, zaćma czy zwyrodnienie plamki żółtej. Leczenie takich zaburzeń wymaga zazwyczaj interwencji chirurgicznej, np. za pomocą laserowej korekcji wzroku.

Dlatego ważne jest regularne badanie oczu i w razie wystąpienia jakichkolwiek zaburzeń wzroku skonsultowanie się z okulistą. Wczesne wykrycie i leczenie zwiększenia rozmiarów rogówki może pomóc w uniknięciu poważnych powikłań wzrokowych.

Rogówka kulista – przyczyny i symptomy

Rogówka kulista, znana także jako keratoglobus, to wada obuoczna. Pojawia się już przy urodzeniu i charakteryzuje się równomiernym rozrzedzeniem rogówki na całej powierzchni. W efekcie nabiera ona kształtu kulistego i zwiększa swoją moc łamiącą do 60-70D. Zdarza się, że wadze temu towarzyszą pęknięcia w tylnej warstwie rogówki (błonie Descemeta), choć śródbłonek pozostaje w normie.

Nieznane są dokładne przyczyny powstawania keratoglobusu. Wada ta może jednak wiązać się z nieprawidłowościami genetycznymi. Objawy, jakie towarzyszą temu schorzeniu, to nieostre widzenie, zniekształcenie kształtu obiektów i światłowstręt. W przypadku podejrzenia występowania keratoglobusu należy udać się do specjalisty okulisty.

Wada wrodzona rogówki

Wada wrodzona rogówki, polegająca na zwiększeniu jej wymiarów, jest rzadka. Najczęściej zostaje zdiagnozowana w okresie dojrzewania lub na początku dorosłości, gdy ostrość wzroku się pogarsza. Często mylona jest z inną chorobą – stożkiem rogówki.

W jaki sposób zwiększone wymiary rogówki wpłyną na Twoje zdrowie?

Jeśli ​​rogówka jest kulista, przejrzysta i prawidłowych rozmiarów w poziomie i w pionie, ale jest cieńsza niż powinna, może to powodować krótkowzroczność. W przypadku zwiększenia mocy łamiącej rogówki, możesz doświadczać obrzęku i przymglenia rogówki w centrum. Natomiast pęknięcia błony Descemeta mogą objawiać się jako pierwszy objaw choroby. Należy pamiętać, że ​​u niektórych osób zwiększenie wymiarów rogówki związane jest z chorobami układowymi tkanki łącznej, takimi jak zespół Ehlersa i Danlosa. Ponadto, pęknięcia gałki ocznej mogą wystąpić samoistnie lub po niewielkim urazie tępym i wymagają dodatkowej uwagi.

Jak lekarz diagnozuje zwiększone wymiary rogówki?

Aby postawić diagnozę „zwiększone wymiary rogówki”, lekarz przeprowadza badanie rogówki w lampie szczelinowej. Dalsze kroki to pomiary średnicy rogówki, keratometria oraz badanie topografii rogówki. Lekarz musi wykluczyć stożek rogówki, olbrzymią rogówkę, zwyrodnienie brzeżne przezroczystego oraz jaskrę wrodzoną z wolooczem. W tym celu może przeprowadzić pomiar ciśnienia śródgałkowego i zlecić badanie ultrasonograficzne gałki ocznej.

Jak można leczyć zwiększone wymiary rogówki?

W przypadku zwiększenia wymiarów rogówki konieczne jest skorygowanie krótkowzroczności. W bardziej zaawansowanych przypadkach, kiedy występują zmętnienia rogówki, lekarze mogą zastosować przeszczepienie rogówki. Niemniej jednak, ze względu na trudne warunki anatomiczne, przeszczepy są zalecane tylko w skrajnych sytuacjach, np. w przypadku pęknięcia gałki ocznej lub trwałych zmętnień.

Co zrobić po leczeniu?

Po zakończeniu leczenia konieczne są regularne wizyty kontrolne w celu monitorowania stanu zdrowia.

Jak zapobiegać?

Zwiększone wymiary rogówki to choroba wrodzona, której nie można zapobiec. Jednak chorzy powinni unikać sportów z kontaktami oraz stosować ochronę oczu w czasie uprawiania sportu, aby ograniczyć ryzyko powikłań związanych z chorobą.

Przyczyny żółtaczki mogą być różne, takie jak infekcje wątroby, choroba alkoholowa wątroby, kamica żółciowa oraz nowotwory wątroby. Objawy, które towarzyszą żółtaczce, to często uczucie zmęczenia, nudności, utrata apetytu i bóle brzucha.

Jeśli podejrzewasz u siebie żółtaczkę, należy niezwłocznie udać się do lekarza, który przeprowadzi badania laboratoryjne i zaleci odpowiednie leczenie. W zależności od przyczyny żółtaczki, leczenie może obejmować różne metody, takie jak leki, dieta, terapia światłem lub nawet operacja.

Wniosek: Żółtaczka jest poważnym problemem zdrowotnym, który wymaga odpowiedniego leczenia. Jeśli zauważysz u siebie żółte zabarwienie skóry i białek oczu, skonsultuj się z lekarzem. Wczesne wykrycie żółtaczki i odpowiednie leczenie mogą pomóc w uniknięciu powikłań.

Żółtaczka – objawy, przyczyny i leczenie

Żółtaczka to objaw wielu różnych chorób, które powodują nadmierną ilość bilirubiny we krwi i jej odkładanie się w tkankach, powodując zabarwienie skóry i białek oczu na żółto. Bilirubina to barwnik powstały w wyniku degradacji starych krwinek czerwonych i białek, takich jak mioglobina. U zdrowych osób stężenie bilirubiny w surowicy krwi wynosi poniżej 1 mg/dl. Żółtaczka występuje wtedy, gdy stężenie bilirubiny przekracza poziom 2,5 mg/dl, a stany podżółtaczkowe pojawiają się przy poziomie 1,5 do 2,5 mg/dl.

Objawy żółtaczki są zauważalne najpierw w białkach oczu, a później na skórze. Najczęściej żółtaczka ma kolor żółtawo-pomarańczowy, czasem z szarym odcieniem. Bilirubina występuje w surowicy krwi w postaci sprzężonej i niesprzężonej, a druga forma jest wydalana z kałem po jej rozpuszczeniu.

Niektórzy ludzie mylą żółtaczkę z zabarwieniem skóry przez spożywanie dużej ilości soków marchwiowych.

Wirusowe zapalenie wątroby A, B lub C nie powoduje żółtaczki jako choroby, ale może prowadzić do jej pojawienia się. Przyczyny żółtaczki mogą być różne, a leczenie zależy od jej podłoża chorobowego.

Przyczyny żółtaczki

Żółtaczka to objaw objawiający się żółtą barwą skóry i białek oka, spowodowany zwiększonym stężeniem bilirubiny we krwi. Może ona być spowodowana przez nadmierną produkcję, złe przetwarzanie lub trudności w wydalaniu bilirubiny.

Nadmierna produkcja bilirubiny może wynikać z przyspieszonego rozpadu czerwonych krwinek, uszkodzenia mięśni lub krwiaków.

Zahamowanie przetwarzania bilirubiny może być spowodowane przez choroby wątroby, takie jak zapalenie wątroby (wirusowe, alkoholowe), polekowe, inne, a także wrodzone zaburzenia metaboliczne.

Utrudnione wydalanie bilirubiny może wystąpić w przypadku mechanicznej przeszkody odpływu żółci, kamieni w przewodach żółciowych, guzów dróg żółciowych i trzustki.

Żółtaczka może również wystąpić jako objaw zaawansowanego uszkodzenia wątroby, jakim jest marskość.

Żółtaczka mechaniczna: przyczyny, objawy i leczenie

Żółtaczka mechaniczna towarzyszy trudności odpływu żółci z wątroby. Może to być spowodowane np. kamieniami w drogach żółciowych lub guzami uciskającymi je. Objawy to odbarwione stolce, ciemny mocz i świąd skóry, którego nasilenie wzrasta nocą i po ogrzaniu w łóżku. Na skórze może pojawić się charakterystyczne przeczosy.

U osób z żółtaczką mechaniczną stężenie bilirubiny całkowitej we krwi jest zwiększone, a bilirubina sprzężona przeważa w badaniu frakcji. Leczenie zależy od przyczyny i może zakładać interwencję chirurgiczną lub farmakologiczną.

Czy warto udać się do lekarza po wystąpieniu żółtaczki?

Tak, warto. Żółtaczka to ważny objaw, który może mieć różne przyczyny. Należy więc skonsultować się z lekarzem bez względu na to, jak banalnie to objawia się choroba.

Żółtaczka – przyczyny, leczenie i objawy towarzyszące

Żółtaczka to choroba, której głównym objawem jest żółte zabarwienie skóry i białków oczu. Aby ustalić przyczynę tego schorzenia, ważne jest wykonanie badań. Lekarz przede wszystkim rozmawia z pacjentem i wykonuje badanie przedmiotowe. W ten sposób stara się ustalić m.in. okoliczności pojawienia się objawów oraz choroby współistniejące.

Wykonanie podstawowych badań krwi jest niezbędne. W takim badaniach określa się stężenie bilirubiny całkowitej i bilirubiny związanej i niezwiązanej (wolnej). Aktywność enzymów wątrobowych i markery wirusowych zapaleń wątroby są także zbadane. Jeśli poziom bilirubiny wolnej jest wysoki, to możliwe, że powodem jest wzmożone wytwarzanie bilirubiny. Konieczne jest wtedy wykonanie badań krwi sprawdzających, czy nie jest to spowodowane wzrostem rozpadu czerwonych krwinek.

Badaniem, które pozwala na określenie stanu narządu, jest ultrasonografia jamy brzusznej. Jest to także bardzo ważne badanie, ponieważ może pokazać poszerzenie przewodów żółciowych lub potwierdzić obecność kamieni i mechaniczną przyczynę żółtaczki. Zdarza się, że lekarz również przeprowadza biopsję wątroby i wykorzystuje inne badania specjalistyczne. Należy wykonać wszystkie zalecone badania, aby szybciej i skuteczniej leczyć żółtaczkę.

Żółtaczka – przyczyny, objawy i leczenie

Żółtaczka to nie choroba, a jedynie objaw, którego przyczyną może być wiele czynników. Do najczęstszych należą choroby wątroby, kamica żółciowa oraz zmiany nowotworowe w obrębie układu pokarmowego. Zgłaszając się do lekarza w przypadku pojawienia się żółtaczki, można rozpocząć leczenie przyczyny choroby.

Objawy towarzyszące żółtaczce mogą być różne, w zależności od przyczyny jej wystąpienia. Najczęściej pojawiają się bóle brzucha, nudności, wymioty oraz problemy z trawieniem. Leczenie żółtaczki wymaga indywidualnego podejścia i często obejmuje specjalistyczną terapię lekami i/lub dietetyczną.

W przypadku stwierdzenia żółtaczki, ważne jest, aby poddać się badaniom i konsultować z lekarzem możliwości leczenia. Nie należy lekceważyć tej dolegliwości, ponieważ może prowadzić do poważnych powikłań.

Czy żółtaczka jest zaraźliwa?

Żółtaczka może być zaraźliwa jedynie w przypadku wirusowego zapalenia wątroby. Nie ma ryzyka zakażenia innych osób, jeśli żółtaczka jest wynikiem innych chorób. Wyróżnia się trzy główne typy wirusowego zapalenia wątroby: typ A, B i C. Typ A nazywany jest „żółtaczką pokarmową” i jest chorobą brudnych rąk. Typ B i C rozprzestrzenia się głównie poprzez kontakt z krwią podczas zabiegów medycznych lub chirurgicznych. Istnieje bardzo niewielka szansa zakażenia się drogą płciową.

Czy trzeba przestrzegać diety po wystąpieniu żółtaczki?

Nie sam fakt żółtaczki, lecz jej przyczyna decyduje o ewentualnym ograniczeniu diety. Hemolityczna żółtaczka nie wymaga takich ograniczeń, natomiast przy wirusowych zapaleniach wątroby warto przestrzegać diety lekkostrawnej i niskotłuszczowej. W przypadku mechanicznego zablokowania odpływu żółci, jak np. przy kamicy żółciowej czy chorobach trzustki, dieta może być jeszcze bardziej rygorystyczna, nawet do diety ścisłej. Ostateczne zalecenia w sprawie diety powinien wydać lekarz po ustaleniu przyczyny żółtaczki.

Jak niebezpieczne jest wysokie stężenie bilirubiny?

Wysokie stężenie bilirubiny jest groźne dla noworodków, ponieważ może uszkodzić mózg. Jednak dla starszych dzieci i dorosłych nie stanowi to problemu. Ważne jest, aby zidentyfikować przyczynę wysokiego stężenia bilirubiny, ponieważ to od niej zależy poważność żółtaczki. Warto pamiętać, że samo występowanie żółtaczki nie jest niebezpieczne, ale może towarzyszyć poważnym chorobom, które zagrażają życiu.

Kiedy powinno się udać do lekarza z powodu żółtaczki?

Żółtaczka rzadko wymaga natychmiastowej interwencji w trybie ostrego dyżuru, chyba że towarzyszy jej ból brzucha, nudności, wymioty lub wysoka gorączka. W takich przypadkach należy udać się do lekarza jak najszybciej. W pozostałych sytuacjach wizytę u lekarza powinno się umówić w ciągu kilku dni od początku choroby i najlepiej w zwykłych godzinach pracy przychodni.

Zespół Gilberta – przyczyny, objawy i potrzeba leczenia

Zespół Gilberta to odmiana metabolizmu bilirubiny, który występuje u kilku procent populacji. Choć nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, może objawiać się zażółceniem skóry, zwłaszcza przy wzmożonym wysiłku fizycznym czy stresie. Osoby z zespołem Gilberta powinny być świadome nieco zwiększonego ryzyka kamicy żółciowej. Złogi w kamicy tego rodzaju składają się ze związków zawierających bilirubinę, a nie cholesterol, jak jest to w przypadku kamicy cholesterolowej. Zespół Gilberta nie wymaga leczenia, a jego diagnoza nie wpływa na styl życia czy odżywianie.

Ból ucha jest dla dzieci jedną z najczęstszych dolegliwości. U dzieci najmłodszych i niemowląt objawia się niepokojem, płaczliwością, przerywaniem ssania, brakiem apetytu, wybudzaniem z płaczem, wymiotami lub luźnymi stolcami. Ból jest wynikiem pobudzenia receptorów bólowych w uchu zewnętrznym i środkowym. Jednakże może pojawić się również w przebiegu chorób innych narządów, nazywany wtedy otalgią wtórną. W odróżnieniu od otalgii pierwotnej, ból wtórny pochodzi z innych okolic, ale jest lokalizowany w uchu i jego okolicy. U dzieci mogą wystąpić również samoistne neuralgie. Bóle spowodowane chorobami ucha charakteryzują się charakterem ostrych bólów zlokalizowanych w uchu, narastających w miarę postępu choroby i ustępujących wraz z cofaniem się objawów. Bóle z przyczyn innych niż choroby ucha są mniej nasilone, trudne do umiejscowienia i nawracają.

Co powoduje ból ucha u dziecka?

Ból ucha u dziecka najczęściej występuje w chorobach ucha zewnętrznego lub środkowego. Warto jednak pamiętać, że ból ucha może również być objawem poważnych chorób narządów innych niż ucho. Niekiedy bólowi towarzyszą również inne objawy, takie jak zaburzenia słuchu czy zawroty głowy. Ważne jest, aby zawsze skonsultować się z lekarzem w przypadku pojawienia się bólu ucha u dziecka, zwłaszcza jeśli towarzyszą mu inne dolegliwości.

Przyczyny bólu ucha u dziecka

• Choroby ucha zewnętrznego: urazy, ciała obce, zapalenia, infekcje, nowotwory.
• Choroby ucha środkowego: ostre zapalenie ucha środkowego, zaostrzenie procesów zapalnych, urazy głowy, rozwijające się powikłania.
• Ostre zapalenie ucha środkowego to najczęstsza przyczyna bólu ucha. W Polsce notuje się około milion przypadków rocznie.
• Pamiętaj o możliwości samoistnego pęknięcia błony bębenkowej, co wymaga interwencji lekarza.
• Asymetria, narastający ból i odstawanie małżowiny w przypadku zapalenia wyrostka sutkowatego wymagają interwencji chirurgicznej.
• Ostre pęcherzowo-krwotoczne zapalenie powstaje w wyniku zakażenia wirusowego, ból ustępuje po pęknięciu pęcherzy.
• Choroby zewnętrznego przewodu słuchowego obejmują wtórne infekcje skóry i ograniczone zmiany w przewodzie słuchowym.
• Rany, krwiaki, stłuczenia czy poreczuwywane zmiany w okolicy ucha są powodem bólu.
• Ucisk struktury kostnej – wyrostka sutkowatego – może świadczyć o zapaleniu sutka toczącego się zapalenia.
• Zapalenie migdałków, stany zapalne wywołane refluksem przełykowo-krtaniowym, Choroby zapalne i nowotworowe dna jamy ustnej, choroby przyzębia oraz problemy w kręgosłupie szyjnym to przyczyny otalgii wtórnych.

Badania potrzebne przy bólu ucha u dziecka

Przy bólu ucha u dziecka ważna jest zebrana informacja o objawach. Opiekunowie powinni dokładnie opowiedzieć lekarzowi o zmianach w zachowaniu i skargach dziecka, aby specjalista mógł ustalić przyczynę bólu.

Podstawowym badaniem jest otoskopia, czyli badanie ucha. To badanie pozwala wykryć zmiany, które mogą powodować ból lub wykluczyć je jako przyczynę. W razie wątpliwości lekarz podstawowej opieki zdrowotnej skieruje dziecko do laryngologa, który przeprowadzi dalsze badania, takie jak badanie laryngologiczne.

Badanie obejmuje badanie ucha, nosa, gardła, a także celowością wyjaśnienia dolegliwości związanymi z krtanią, gardłem dolnym i skrzyżowaniem dróg oddechowych i pokarmowych. Należy również ocenić węzły chłonne w szyi, karku, nadobojczykowe oraz podżuchwowe i podbródkowe.

W niektórych przypadkach, laryngolog zleca badanie słuchu i funkcjonowania ucha. W przypadku nasilonego stanu zapalnego, badania krwi, takie jak morfologia i CRP, mogą być wykonane, aby wyjaśnić podejrzenie powikłań procesu zapalnego ucha lub wykluczyć inne problemy.. W niektórych przypadkach zaleca się również badanie radiologiczne, takie jak RTG lub tomografię komputerową.

Jak pomóc dziecku z bólem ucha?

Jeśli twoje dziecko ma ból ucha, najpierw oceniasz nasilenie dolegliwości i sprawdzasz okolicę ucha palpacyjnie. Należy również zapytać dziecko o inne dolegliwości, takie jak nudności i trudności w połykaniu, oraz zmierzyć jego temperaturę. W celu złagodzenia bólu można podać leki przeciwbólowe, takie jak paracetamol lub ibuprofen.

Należy pamiętać, aby nie przekraczać zaleconych dawek i podawać leki regularnie. Jeśli ból się nasila lub pojawią się kolejne objawy, takie jak nudności, wymioty i gorączka, konieczna może być wizyta u lekarza rodzinnego lub badanie laryngologiczne.

Zapalenie ucha u dziecka, szczególnie po raz pierwszy, powinno być leczone przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. W przypadkach nawracającego zapalenia lub innych niepokojących problemów medycznych, konieczne jest badanie laryngologiczne. Pamiętaj, aby skonsultować się z lekarzem, jeśli stosowane leczenie nie przynosi poprawy lub pojawiają się nowe objawy.

Ból ucha u dziecka – poradnik

Ból ucha u dziecka – dlaczego się pojawia?

Ból ucha u dziecka jest częstym problemem – wynika najczęściej z infekcji ucha środkowego lub zewnętrznego. W przypadku ucha środkowego, ból jest zwykle spowodowany stanem zapalnym, który najczęściej występuje w wyniku zakażenia bakteryjnego lub wirusowego. W przypadku ucha zewnętrznego, przyczyną bólu ucha często jest otarcie lub infekcja ucha zewnętrznego.

Objawy bólu ucha u dziecka

Najczęstszym objawem bólu ucha u dziecka jest zwykle ból lub uczucie dyskomfortu w okolicy ucha. Dzieci mogą także odczuwać pieczenie lub świąd w uchu, a czasem występuje też zwiększone wydzielanie plwociny z ucha. Niektóre dzieci mogą również doświadczać pogorszenia się słuchu lub zawrotów głowy.

Jak radzić sobie z bólem ucha u dziecka?

W przypadku wystąpienia bólu ucha u dziecka zaleca się konsultację z lekarzem dziecięcym lub pediatrą. Często konieczne jest podanie antybiotyku w przypadku zakażenia bakteryjnego lub terapii przeciwwirusowej w przypadku zakażenia wirusowego. Ważne jest również, aby dziecko odpoczywało i unikało wysiłku fizycznego w czasie choroby. Zaleca się także zastosowanie nawilżacza powietrza w pomieszczeniu dziecka, a także unikanie dymu papierosowego lub innych drażniących czynników, które mogą wpłynąć na dalszy wzrost bólu ucha u dziecka.

Podsumowanie

Ból ucha u dziecka jest częstym problemem, który może wynikać z różnych przyczyn. Istotne jest, aby jak najszybciej skonsultować się z lekarzem w przypadku wystąpienia bólu ucha. Ważne jest także zapewnienie dziecku spokoju oraz stosowanie odpowiednich dawek leków przeciwbólowych lub przeciwzapalnych, zgodnie z zaleceniami lekarza.

Co to jest USG jamy brzusznej?

USG (ultrasonografia) jamy brzusznej to bezbolesne badanie obrazowe, które pozwala lekarzowi zobaczyć narządy znajdujące się w jamie brzusznej. Aby uzyskać najlepsze rezultaty badania, zaleca się przyjść na USG z wypełnionym pęcherzem moczowym oraz unikać jedzenia pokarmów powodujących wzdęcia przed badaniem. Podczas USG, lekarz używa fali ultradźwiękowej, by uzyskać obraz narządów wewnętrznych, który jest wyświetlany na ekranie w czasie rzeczywistym.

Przygotowanie do USG jamy brzusznej

Przed wykonaniem USG jamy brzusznej lekarz może zalecić pacjentowi określone postępowanie, aby uzyskać najlepsze rezultaty badania. Ważne jest, aby unikać spożywania produktów, które powodują wzdęcia, takich jak rośliny strączkowe i napoje gazowane. Czasami lekarz może zalecić przyjęcie leków obniżających ilość gazów w jelitach lub pozostanie na czczo przed badaniem.

Wypełnienie pęcherza moczowego jest również ważne dla uzyskania dobrych rezultatów badania, dlatego zaleca się picie niegazowanej wody przed USG. Pacjent powinien założyć luźne ubranie, które łatwo zdjąć do badania, oraz przynieść ze sobą wyniki poprzednich USG jamy brzusznej, aby lekarz mógł je porównać.

Co wykrywa USG jamy brzusznej?

USG jamy brzusznej pozwala lekarzowi zobaczyć narządy, takie jak: wątroba, pęcherzyk żółciowy i drogi żółciowe, trzustka, śledziona, nerki, pęcherz moczowy (jeśli jest wypełniony), duże naczynia krwionośne znajdujące się w jamie brzusznej (aorta, żyła główna dolna), narządy rodne u kobiet (głównie macicę) oraz gruczoł krokowy u mężczyzn. Badanie pozwala ocenić rozmiary, strukturę i położenie tych narządów, a także znaleźć ewentualne zmiany, takie jak guzy czy złogi.

Niestety, żołądek oraz jelita nie są dobrze widoczne w USG brzucha, więc nie jest możliwa ocena na przykład wrzodów dwunastnicy lub polipów jelita grubego.

Wskazania do USG jamy brzusznej

USG jamy brzusznej to badanie obrazowe, które pozwala lekarzowi na zobaczenie narządów znajdujących się w jamie brzusznej. Jest ono bezbolesne i bezpieczne. Może być wskazane w takich przypadkach jak: bóle brzucha, nudności, wymioty, niezamierzone zmniejszenie masy ciała, biegunka lub zaparcie, nieprawidłowości dotyczące stolca, powiększenie obwodu brzucha, guzy wyczuwalne podczas badania brzucha, problemy z oddawaniem moczu, żółtaczka. USG brzucha może być też wykonane po urazach brzucha oraz w przypadku podejrzenia przerzutów nowotworu złośliwego do wątroby.

Przebieg USG jamy brzusznej

Podczas USG jamy brzusznej pacjent leży na plecach, a lekarz nakłada na skórę brzucha przezroczysty żel. Głowica urządzenia USG przesuwana jest po brzuchu pacjenta, a obraz widziany jest na ekranie przed lekarzem. W celu uzyskania lepszej jakości obrazu lekarz może poprosić pacjenta o zmianę pozycji lub nabranie i zatrzymanie powietrza. Badanie jest bezbolesne, ale może powodować lekki dyskomfort podczas mocniejszego nacisku głowicy. Całe badanie trwa około 20 minut, a wynik jest wydawany natychmiast po jego zakończeniu.